dreptał wróbelek
wyboistą drogą
było zimno,
a on był bez butów
szedł bosą nogą
wiatr wiał, szuścił jak szalony,
a wróbelek taki wyziębiony
zobaczyła to mama wróbelkowa
oj ty! wróbelku! , gdzie u ciebie
rozsądna głowa ?
czemu ty na taki ziąb
wychodzisz bez porządnego buta
poderwij się do lotu, fruwać trzeba,
bo inaczej zginiesz, będzie to
twoja ostatnia MARSZRUTA
Pan Wróbelek
z Panią Wróbelkową |
| https://pixabay.com/pl/photos/wr%C3%B3ble-rodzice-karmienie-rodzina-2426763/ |
Mała romantyczka
Tak ją nazywali w szkole i we wsi. Do dziś nie wiadomo; czy to właśnie te wiejskie pola obsiane żytem, jęczmieniem, pszenicą, owsem, a zdarzało się też, że rzepakiem i kukurydzą, czy może widok zielonych łąk sprawiały, że dziewczynka miała takie nie inne usposobienie. Być może, a nie wykluczone, że w taki nastrój wprawiały ją; szum drzew i szept fal przepływającego jeziora. Wieś była mała licząca kilkanaście, może kilkadziesiąt gospodarstw, oddalona od pobliskiego miasteczka powiatowego niecałe dziesięć kilometrów. Mała romantyczka miała swój świat. Była to literatura, spośród różnorodnej lektury najbliższe dla niej były piękne książeczki autorstwa Marii Konopnickiej z pięknymi ilustracjami Marcina Szancera. Ukochała też bardzo naturę, właśnie te pola, łąki i jezioro. Lubiła godzinami przesiadywać nad jego brzegiem. Przychodziła tu o różnych dnia porach, przychodziła kiedy była wesoła i kiedy było jej smutno. Jego falom mogła powierzyć najskrytsze tajemnice, a także utopić w nich najskrytszy żal. Była skromną, zdolną i jak mówili we wsi-ładną dziewczynką z mądrym nad wyraz na swój wiek poważnym spojrzeniem. Miała piękne niebieskie oczy – "modraki", w których uważny rozmówca z łatwością mógł zauważyć bezkresne spokojne niebo. Niestety, nie zawsze udawało się jej ukryć swojego smutku, choć on był tam gdzieś w głębi jej duszy, próbowała go skryć przyklejając uśmiech do malutkiej delikatnej twarzy. Włosy miała spięte w warkoczyk, który dodawał jej naturalnej urody. Taka to była mała romantyczka z melancholijnym spojrzeniem, dziewczynka o chabrowych oczach. Niebieskie też były wówczas jeszcze fale szumiącego jeziora. Prawie codziennie przychodziła nad jego brzeg , zazwyczaj siada ła na pagórku i z lotu ptaka patrzyła na tę bezkresną przestrzeń. Wtedy było dla niej takie duże , takie długie. Nic dziwnego, nawet tak się nazywało- Jezioro Długie. W pogodny czy deszczowy dzień zawsze mogła liczyć na obecność szumiących fal. Zawsze mogła z nim porozmawiać, wypłakać się mu do woli, otrzeć łzy, a później posłuchać opowieści jeziora. Ono tak ciekawie opowiadało, raz się gniewało, to znów radowało, a przybrzeżne sitowie mu wtórowało. Dziewczynka rozumiała każdy jego szept.Pewnego dnia było bardzo wzburzone. Ciekawe? Ile czasu będzie takie szalone? - pomyślała. Usiadła swoim zwyczajem na pagórku, otulając się chustką od babci Julii i w głos jeziora się zasłuchała. Na świecie jest tyle zła... Moje kochane dziecko, moja mała romantyczko – zaczęło Jezioro. Muszę ci coś powiedzieć, przestrzec cię przed złem tego świata. Tak, ale czy to możliwe? - zapytało samo siebie. Otóż posłuchaj: na świecie jest dobro, ale też jest zło, tyle zła, tyle zła.. – powtarzały echem przepływające fale. - człowiek nie zawsze i nie każdy jest dobrym. – czasem zdarzy się, że człowiek będzie złym – zdarzyć się może, że człowiek zamiast czynić dobro – zło może drugiemu człowiekowi uczynić – wiem, że obyś to zrozumiała, to sporo czasu musi upłynąć – chciałbym ci tak wiele powiedzieć, przekazać, ustrzec cię od bólu, od łez – mogę ci tylko opowiadać i mieć nadzieję, że oszczędzi cię los – poprowadzi cię drogą życia, wskaże właściwe drogowskazy, – a jeśli już nawet będzie ci kiedyś smutno, to pamiętaj tę moją opowieść, – może dzisiaj smętną, ale jakże prawdziwą, pamiętaj też, że będą i dnie radosne – tak jak w naturze; zimy, jesienie, słoneczne lato i kwiaty, - łąki, ptaków trele na wiosnę; – pamiętaj smutki jak zła pogoda przeminą, a uśmiech niech będzie zawsze – szczery, niech radość jawi się w twoim życiu – – nie uśmiechem „przyklejanym” , a li tylko twoją prawdziwą miną! – Tego ci życzę moja mała romantyczko !
ciąg dalszy nastąpi...zapraszam -Alicja Rupińska
BAŁWANEK
Na podwórku u Oli
piękny bałwanek stoi
na głowie ma czarny
K A S Z K I E C I K
w ręku trzyma z miotły
B U K I E C I K
nos ma czerwony,
a strój cały biały
na tego białego
J E G O M O Ś C I A
dzieci zerkają z ciekawością
bałwanku, bałwanku nasz
miły bałwanie, jeśli chcesz,
to wsadzimy cię na sanie
pojedziemy w świat szeroki
taki świat śniegowy...
tam-gdzie biały puch
wokoło wiecznie króluje
tam gdzie śnieżna
zima panuje...
zadumał się bałwanek...
dziękuję, nie trzeba
zostanę tu z wami
dopóty, dopóki słońce
nam mocno nie zaświeci,
a deszcz nie spadnie z nieba
Alicja Rupińska
Na zielonej polanie
 |
| http://nasz.walbrzych.pl/4185/stare-zdjecia-zamek-ksiaz/ |
12 listopada 1902 roku w Krakowie urodził się Marcin Szancer - polski grafik, ilustrator książek dla dzieci, przyjaciel i współpracownik Jana Brzechwy.
Któż nie pamięta pięknych ilustracji Szancera? Ja wychowałam się czytając książki z jego ilustracjami. Wydano ok. 300 książek z ilustracjami jego autorstwa. Ogromny dorobek i to jaki. Sam też pisał bajki i felietony. Oto niektóre fotografie- piękne, niezapomniane.
Polną dróżką szła Kasia mała
dziarsko stąpała małą nóżką
uśmiech na twarzy i wiatr we włosach miała
dróżka była dla niej przyjazna,
a ona wyglądała jak wiosna
radość u niej jak u stokrotki polnej
oczka jej patrzyły wokół coraz swawolniej
przestrzeń przed nią otwarta na ścieżaj
Kasia jednak przypomniała sobie babci słowa;
sama daleko nie chodź, swawoli nie zawierzaj
choć wokół Kasi piękna natura, to zawróciła
z nieznanej dróżki mówiąc;
-muszę wracać, bo od babci będzie bura!
 |
| http://www.muzeumgalowice.pl/sites/default/files/imagecache/product-image-full/Kocz%201.jpg |
Czy krecik ma berecik?
A jak już, to jakiego koloru?
No i ..czy jest mu potrzebny?
Po co? dla wygody? czy dla waloru?
Czy to jest berecik? czy tylko kreci tupecik?
Hm... sporna to kwestia, niełatwa materia
A może tak zapytać o to krecika
On z pewnością wie czy nosi na głowie
czarny tupecik czy czarny berecik?
Razu pewnego, dnia jesiennego
jeż o imieniu Tuptuś zamarzył o podróży
wszak wojaż przygodę wróży
wyruszę w nią, ale jak? ale z kim?
może pójdę sam, a może? - zadumał się jeż...
może znajdzie się do podróży jakiś zwierz?
no i gdzie mógłbym się udać? no i oczywiście jak? pieszo?
pociągiem? a może samolotem? tak najchętniej szybkim lotem
Hm, przejdę parkową alejką i znajdę kompana do podróży
z pewnością przeżyję przygodę wielką
pochodził sobie jeżyk, zatrzymał się na chwilę w trawie,
ups rozbolał go u nogi mały paluszek,
zmęczony zwinął się w kłębuszek
już mam dość szukania, odpocznę sobie
patrzy...cóż to? coś się w jego stronę turla
ojej, co to? jakaś dziwna skorupa?
to żółw, och niezbyt to dobrze wróży mojej podróży
przecież to guzdrała, taka tam fajtłapa
no, ale cóż? skoro się napatoczył?
jak już jest, to może się przygoda toczyć
hej Guzdralski Nie- pospieszalski! ruszysz ze mną w podróż?
ja? spytał żółw z niedowierzaniem- chciałbym, ale czy dam radę?
ja jestem wolny, chadzam samotnie i nikomu nie wadzę
a gdzie ruszamy? dokąd zmierzamy? pójdziemy czy pojedziemy?
z miasta do miasta; ot tak na przykład z Lubonia do Lubostronia
ot tak sobie z miasta k? Poznania do gminy Łabiszyn
każde miejsca z pewnością warte są poznania
żółwiowi nie bardzo ten pomysł się spodobał
nic nie powiedział, nic nie oponował
jeż, jak to jeż - pomysłowy zwierz, a żółw,
jak to żółw - schował się w pancerz
jeż już podróży plan snuje; trzeba pomyśleć o prowiancie, ubraniu,
o biletach i zakwaterowaniu i czasie, kiedy mam zrealizować plan
może tak 23 maja na Święto Żółwia? może w Dzień Dziecka?
trzeba też sprawdzić pogodę, wszak żółwie ciepło lubią
dla mnie najlepiej byłoby podróżować w nocy
wszak mam wtedy więcej do biegania mocy
skoro mam już podróży kilka opcji kilka
to już do realizacji wspólnej wycieczki tylko chwilka
budzi więc żółwia - towarzysza przygody; hej ty!
wychodź ze swego pancerza! plan do realizacji zmierza
żółw otworzył swoje trzy powieki prezentując swój grzbiet
karapaksem zwany w całej krasie i rzekł do jeża:
ja nie lubię być w długiej trasie mój drogi jeżu jestem samotnikiem
mnie wystarczy dobra kryjówka, jedzenie, zimą bezpieczny sen
dalekie podróże odrzucam od siebie daleko hen, hen, hen
tak więc jeż Tuptuś do swojego jeżowego domu samotnie potuptał
zadając sobie pytanie; dlaczego żółw go nie zrozumiał?
https://pixabay.com/pl/photos/%c5%bc%c3%b3%c5%82wie-olbrzymie-zwierz%c4%99ta-woda-3315158/
Posłuchajcie Drogie Dzieci
 |
| https://pixabay.com/pl/jeże-zwierzęta-poza-makro-trawa-206407/ |
